درماتومیوزیت دوران کودکی از نوع Provisional hypomyopathic زیر گروهی از درماتومیوزیت های دوران کودکی از نوع Provisional amyopathic Clinically است. معیارهای تشخیص این نوع درماتومیوزیت، شامل ضایعات پوستی کلاسیک درماتومیوزیت که به وسیله نمونه برداری تایید شود -، عدم درگیری بالینی عضلات پروکسیمال به شرط درگیری این عضلات به صورت تحت بالینی و نیز سطوح طبیعی آنزیم های عضلانی می باشد. این یافته ها بایست حداقل 6 ماه و حداکثر 24 ماه ادامه داشته باشد. در این گزارش پسر 13 ساله ای معرفی می شود که 15 ماه پس از شروع علایم پوستی درماتومیوزیت، تشخیص لنفوم غیر هوچکین برای او گذاشته شد.

زمینه و هدف: علی رغم بحث انگیز بودن نقش اتیولوژیک مالاسزیا در بیماری اونیکومایکوزیس به دلیل عدم اثبات توانایی کراتینولیتیکی آن، اغلب موارد گزارش شده در دنیا (نه ایران)، اونیکومایکوزیس زیر ناخنی دیستال (Distal subungual onychomycosis) بوده و موردی از اونیکومایکوزیس پروکسیمال (Proximal onychomycosis) که در این گزارش توصیف می شود، در کشور گزارش نشده است.معرفی بیمار: خانمی 56 ساله، ساکن تهران، تحت درمان به دلیل ابتلا به بیماری های قلبی، روحی و روانی و نوسان قند خون، با هیپرکراتوزیس ناحیه پروکسیمال ناخن های دو انگشت دست و تشخیص کلینیکی اونیکومایکوزیس، جهت تشخیص، در اردیبهشت ماه سال 91 به آزمایشگاه ارجاع و پس از انجام نمونه برداری و آزمایشات افتراقی، مالاسزیا فورفور به عنوان عامل بیماری شناسایی شد.نتیجه گیری: علی رغم اثبات نشدن خاصیت کراتینولیتیکی مالاسزیا فورفور، این گونه می تواند عامل اتیولوژیک اونیکومایکوزیس پروکسیمال بوده که خاصیت تهاجمی این گونه را مطرح کرده و اهمیت بالینی آن، انتقال آسان تر عامل بیماری به بیماران بستری در بیمارستان و سایر افراد می باشد.

مقدمه وهدف: در دهه اخیر توجه ویژه ای به بخش پروکسیمال زنجیره حرکتی در بهبود عملکرد مورد توجه بوده است و به طور ویژه تمرینات ثبات پروکسیمال در ارتباط با بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب های ورزشی توسعه یافته است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال بر زمان رسیدن به پایداری هنگام فرود و آزمون های تعادل Y و جهش سه گانه پارکورکاران مرد بود. مواد و روشها: جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پارکورکاران حرفه ای استان البرز می شد که از بین آنها 30 مرد پارکورکار به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه تجربی با میانگین (سن= 46/2± 07/21، قد= 35/5± 10/175 و جرم= 27/9± 33/67 ) و کنترل با میانگین (سن= 31/2± 20/20، قد= 65/4± 93/175 و جرم= 45/8± 33/67) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه تمرینات ثبات پروکسیمال را انجام دادند. قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرینات ثبات پروکسیمال، ثبات پاسچر پویا با استفاده از نمرات زمان رسیدن به پایداری در جهت های قدامی خلفی و داخلی خارجی به کمک دستگاه صفحه نیرو، آزمون جهش سه گانه و آزمون تعادلی Y مورد ارزیابی قرار گرفت. از تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اختلاف معناداری بین میانگین جهش سه گانه در هر دو اندام غالب (001/0=p) وغیر غالب (002/0=p)، میزان رسش آزمون Y در اندام غالب (001/0=p) وغیرغالب (001/0=p) بین میانگین زمان رسیدن به پایداری در هر دو جهت داخلی-خارجی و قدامی-خلفی (001/0=p) در دو گروه تجربی وکنترل وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به ماهیت رشته ورزشی پارکور و نیاز آن به کنترل پاسچر در سطوح بالا توصیه می شود که این ورزشکاران از تمرینات ثبات پروکسیمال به منظور بهبود کنترل پاسچر و نهایتا عملکرد عمومی خود در رشته ورزشی پارکور بهره ببرند.

مقدمه و اهداف: سندروم درد پاتلوفمورال یک عارضه ی رایج عضلانی-اسکلتی است. تمرینات چهارسر به عنوان تمرینات استاندارد در توانبخشی سندروم درد پاتلوفمورال استفاده می شود، اما علاوه بر ضعف عضلات چهارسر، ضعف و کوتاهی عضلات پروکسیمال و دیستال زانو در بروز این سندروم موثر است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر دو نوع تمرین پروکسیمال و دیستال زانو بر عملکرد، تعادل پویا و درد ورزشکاران مبتلا به این سندروم است. مواد و روش ها: 35 ورزشکار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال که توسط پزشک متخصص تشخیص داده شده بودند با میانگین سن 3/35± 25/5 سال، به صورت داوطلبانه در تحقیق، حاضر شدند و به طور تصادفی هدفدار در سه گروه تمرینی پروکسیمال، مشتمل بر تمرینات عضلات هیپ و زانو (12 نفر)، دیستال، مشتمل بر تمرینات عضلات مچ پا و زانو (11 نفر) و کنترل، مشتمل بر صرفا تمرینات عضلات موضعی زانو (12 نفر) تقسیم شدند. تمرینات به مدت 8 هفته اجرا شد. برای بررسی عملکرد، تعادل پویا و شدت درد بیماران به ترتیب از پرسشنامه WOMAC، تست Y و مقیاس بصری استفاده شد. یافته ها: در ویژگی های آنتروپومتریک، درد و عملکرد قبل از اجرای مداخلات بین سه گروه تمرینی تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05

مقدمه: هدف از این تحقیق، بررسی اثر هشت هفته تمرین عضلات ثبات دهنده مرکزی بدن بر کنترل قامت افراد دارای ‏ناپایداری مزمن مچ پا بود.‏ روش کار: 33 نفر دانشجوی مرد به صورت نمونه در دسترس برای انجام این تحقیق انتخاب شدند. آزمودنی ها در دو ‏گروه با ناپایداری مزمن مچ پا (11نفر) و بدون ناپایداری مزمن مچ پا (11نفر) دسته بندی شدند. همچنین یک گروه ‏دارای ناپایداری مزمن مچ پا (11نفر) به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. برنامه تمرینات ثبات مرکزی‎ ‎به مدت ‏هشت هفته بر روی گروه سالم و گروه دارای ناپایداری مزمن مچ پا انجام شد.‏‎ ‎برای ارزیابی کنترل قامت آزمودنی ها از ‏آزمون تعادلی ‏Y‏ استفاده شد.یافته ها: نتایج آزمون آماری‏‎‏ تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان دهنده اختلاف معنی داری در کنترل قامت گروه ‏سالم و گروه دارای ناپایداری مزمن مچ پا پس از انجام تمرینات ثبات مرکزی بود (‏P£0.05‎‏).بحث و نتیجه گیری: چنین به نظر می رسد که عضلات ثبات دهنده مرکزی در کنترل مفاصل پروکسیمال و دیستال برای حفظ ‏کنترل قامت نقش مهمی دارند. پیشنهاد می شود در درمان پیچیدگی مچ پا، علاوه بر تمرین دادن عضلات ناحیه پا، ‏عضلات ثبات دهنده مرکزی نیز تمرین داده شوند.

ساختار، اندازه و تعداد لوله های کلیوی مولدین ماهی سفید Rutilus frisii kutum در دو محیط لب شور (دریای خزر) و آب شیرین (رودخانه خشکرود) بررسی شد. تعداد 10 عدد ماهی سفید از سواحل بندر انزلی با شوری 8.49 ppt، درجه حرارت 12.4 درجه سانتی گراد و به همین تعداد نیز از رودخانه خشکرود با شوری 0.18 ppt، درجه حرارت 18 درجه سانتی گراد جهت بررسی صید شدند. از سه قسمت کلیه (قدامی، میانی و خلفی) نمونه های بافت برداشته شد. ویژگی کلیه ماهی سفید شامل شبکه گلومرولی، لوله های دیستال، پروکسیمال و جمع کننده در دو محیط مقایسه شدند. تعداد لوله های کلیوی ماهی سفید اختلاف معنی داری بین دو محیط نداشتند(P>0.05) . میانگین اندازه لوله های دیستال، جمع کننده و شبکه گلومرولی در آب شیرین به طور معنی داری بزرگتر از آب لب شور بود.(P<0.05) میانگین اندازه لوله های پروکسیمال در آب دریا نسبت به آب شیرین بیشتر بود اگر چه اختلاف معنی داری مشاهده نشد .(p>0.05)

سابقه و هدف: مطالعات جدید نشان میدهد که یک الگوی انقباض همزمان میان عضلات شکمی و کف لگن وجود دارد که این الگوی انقباضی در افراد مبتلا به بی اختیاری ادراری دچار نقص میگردد. هدف از مطالعه حاضر مروری نظام مند بر مطالعات گذشته در ارتباط با همزمانی انقباض عضلات شکم و کف لگن با تأکید خاص بر جنبه های بالینی الگوی همزمانی انقباضی عضلات شکم و کف لگن در بیماران مبتلا به بی اختیاری ادراری می باشد.مواد و روش ها: جستجوی مطالعات انجام شده در فاصله زمانی 2000 تا 2010 در منابع اطلاعاتی PubMed, ProQuest, Science Direct, Thomson, EMBASE, OVID, CINAHL and MEDLINE  انجام شد. کلید واژه های عضلات کف لگن، عضلات شکمی، عضلات عمقی شکم، عضله عرضی شکم، انقباض همزمان، الکترومیوگرافی و سونوگرافی بعنوان کلید واژه مورد استفاده قرار گرفتند.یافته ها: در کل 21 مقاله که دارای معیارهای ورود بودند انتخاب شدند. تفاوت های زیادی میان مقالات از نظر متدولوژی، شاخص های اصلی مورد ارزیابی، تعداد نمونه، روش کار، شاخصهای الکترومیوگرافی و تصویربرداری و غیره مشاهده گردید.استنتاج: بررسی مطالعات نشان داد که دلایل کافی برای وجود همزمانی انقباض عضلات شکمی و کف لگن در فعالیت های ارادی، غیر ارادی و رفلکسی در افراد سالم وجود دارد و این همزمانی انقباض در افراد مبتلا به بی اختیاری ادراری دچار نقص شده و یا از بین رفته است.

زمینه و هدف: تقویت عضلات کف لگن به عنوان خط اول درمان در بسیاری از اختلالات عملکردی عضلات کف لگن از جمله انواع بی اختیاری ادراری شناخته شده است. هم زمان در سال های اخیر، تقویت برخی عضلات اطراف مفصل ران مانند گلوتیوس ماگزیموس، اداکتور ماگنوس، ابتوراتورداخلی و همچنین الگوی اکستانسوری محور دوم PNF به عنوان روش درمانی مکمل برای درمان بی اختیاری ادراری مطرح شده اند. این مطالعه با هدف بررسی وجود ارتباط احتمالی سینرژیستی بین این عضلات و الگوی اکستانسوری محور دوم PNF با عضلات کف لگن طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: 21 زن متاهل سالم بدون سابقه بارداری در دامنه سنی 20 تا 40 سال در این مطالعه مقطعی تحلیلی شرکت کردند. پس از جمع آوری اطلاعات جمعیت شناختی، ابتدا چگونگی وارد عمل کردن عضلات کف لگن با استفاده از ابزار پرینومتر به افراد آموزش داده شد. سپس از اولتراسونوگرافی شکمی برای اندازه گیری میزان جابه جایی دیواره خلفی مثانه حین استراحت و انقباض عضلات کف لگن، انقباض عضلات گلونیوس ماگزیموس، ابتوراتور داخلی، اداکتور ماگنوس و انجام الگوی اکستانسوری محور دوم PNF استفاده شد. هر حرکت 3 مرتبه با استراحت ثانیه ای بین هر انقباض تکرار و میانگین مقادیر جابه جایی دیواره خلفی مثانه مورد مقایسه قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های برازندگی کولموگروف اسمیرنوف و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد و در تمامی آزمون ها سطح معنی داری P<0/05 درنظرگرفته شد. یافته ها: اثر اصلی مداخله بر روی حرکت دیواره خلفی مثانه، در مقایسه با انقباض عضلات کف لگن، معنی دار بود (0/0001=P و 392/9=F). به این ترتیب که میزان جابه جایی دیواره خلفی مثانه حین انقباض عضله ابتوراتور داخلی و اجرای الگوی دوم اکستنسوری اندام تحتانی بیشتر از میزان جابه جایی دیواره خلفی مثانه حین انقباض عضلات کف لگن و هم جهت با آن بود. حین انقباض عضله گلوتیوس ماگزیموس، میزان جابه جایی دیواره خلفی مثانه بیشتر از انقباض عضلات کف لگن، ولی در جهت عکس آن و با انقباض عضله اداکتور ماگنوس، تقریبا برابر با انقباض عضلات کف لگن و هم جهت با آن بود (0001/P<0). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که انقباض عضلات ادداکتو، ابتوراتور داخلی و انجام الگوی دوم اکستانسوری PNF، می توانند همانند انقباض عضلات کف لگن باعث بالا رفتن دیواره خلفی مثانه شوند. این یافته می تواند تاییدی بر وجود رابطه سینرژیستی بین این عضلات با عضلات کف لگن باشد. هر چند چنین رابطه ای حین انقباض عضله گلوتیوس ماگزیموس مشاهده نشد.